മനോജ് മനയില്
മുറി തുറന്നപ്പോള്
പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു
മനസ്സു പോലൊന്നു
കിതച്ചു നില്ക്കുന്നു
മെലിഞ്ഞ വാക്കിനാല്
പഴയകാലത്തിന്
നരച്ച ജീവിതം
മുളച്ചു പൊന്തുന്നു
വെയില് നനഞ്ഞൊരു
മഴയതാകുന്നു
വിയര്പ്പു ചിന്നിയ
പുഴയതാകുന്നു
പരിഭവങ്ങള്തന്
മുടന്തും നോട്ടങ്ങള്
ചൊടിച്ചിറങ്ങിയ
പകലതാകുന്നു
പിരിഞ്ഞുപോം വഴി-
ക്കവലയില് പാദം
മുറിഞ്ഞ നീറ്റലില്
പകയതാകുന്നു
വിഷാദ സന്ധ്യയില്
വിടപറഞ്ഞവര്
ചിത വെടിഞ്ഞെത്തും
സ്മൃതിയതാകുന്നു
കനത്ത നിശ്ശബ്ദ-
ക്കടലതാവുന്നു
കടവു കാണാത്ത
ചുഴിയതാവുന്നു
പറഞ്ഞു തീരാത്ത
പഴിയതാവുന്നു
വിതുമ്പി നിന്നൊരു
വിയോഗമാകുന്നു
മുറിവിട്ടു പുറ-
ത്തിറങ്ങുവാനൂന്നു-
വടി തിരയുമ്പോ-
ളൊരു മഹാകാലം
മറവിപോല് വന്നു
വിളിച്ചിറക്കുന്നൂ
വിലാപമില്ലാതെ
നടന്നു പോകുന്നൂ
നടത്തത്തില് വഴി-
പിരിഞ്ഞുപോകുന്നൂ
വെളിച്ചമസ്തമി-
ച്ചിരുള് പരക്കുന്നൂ
ഇരുട്ടു വേവുന്ന
വെറും കണ്ണാല് തപ്പി-
ത്തടഞ്ഞു മുന്നോട്ടു
പരതി നീന്തവെ
പറയുവാന് വാക്കി-
ന്നൊലികളില്ലാതെ
വിറങ്ങലിച്ചൊരു
മുനമ്പിലെത്തുന്നു…